Terug naar de voorpagina
 

Directors' statement Stand by your President door Ineke Smits

Sandra en ik kennen elkaar al sinds begin negentiger jaren, toen Georgië door crisis en burgeroorlog werd geteisterd. De internationale community in Tbilisi bestond toen vooral uit hulpverleners, diplomaten en avontuurlijke ondernemers. Omdat wij er door de liefde, en dus in Georgische families terecht kwamen, hadden we vanaf het begin een bijzondere band met het land, en met elkaar. We hielden contact, ook toen Sandra de eerste buitenlandse en actieve First Lady van Georgië werd. Ik bleef er, ook na het overlijden van mijn Georgische man, films maken. Want allebei hadden we ons hart inmiddels aan alle Georgiers verpand.

Een persoonlijke film maken over iemand die in het middelpunt van de publieke belangstelling staat is niet gemakkelijk. In het geval van Sandra was er niet alleen het protocol, en de bewaking, maar ook haar dagelijks leven dat meer uit hollen dan uit stilstaan en reflecteren bestond. Het idee voor een film over Sandra werd pas realistisch in het laatste jaar voor de presidentsverkiezingen in 2013, waarbij haar man niet meer herkiesbaar was. Sandra zou na twee termijnen First Ladyschap weer gewoon burger worden, en reflectie op de afgelopen tien jaar zou een onlosmakelijk onderdeel van dat proces vormen. Die reflectie, en hoe die zich in haar laatste jaar in fucntie zou manifesteren maakten het mogelijk Sandra zelf haar eigen verhaal te laten vertellen.

Voor een First Lady is het niet simpel om ongedwongen voor de camera over je gevoelens en ervaringen te praten. Er is een media-protocol en een entourage die als eerste reflex het afschermen heeft. Ook de politieke en persoonlijke turbulentie in dat laatste jaar maakten dat we moesten zoeken naar de juiste vorm en werkmethode, zowel voor Sandra als voor mijzelf.

De omstandigheden moesten zo comfortabel mogelijk zijn: een onafhankelijke, ervaren Nederlandstalige crew en een draaistijl die er vooral op gericht was Sandra in het tumult van dat laatste jaar zo realistisch mogelijk te portretteren tussen de mensen om haar heen: de president, haar zonen, haar ouders, haar entourage, en de bevolking van Georgië. In plaats van anderen over haar te laten vertellen wilde ik Sandra zelf aan het woord laten. In een drietal zeer uitgebreide interviews vertelt ze openhartig over de Rozenrevolutie, waarna haar man met overweldigende meerderheid tot President werd gekozen, over de oorlog met Rusland, over de moeite die het kost als moeder je gezin bijelkaar te houden, over de afnemende populariteit van haar man, en over de onzekere toekomst die hen te wachten staat.

Toen Sandra mij na de eerste vertoning in de montage zei dat ze zichzelf herkende in de film, wist ik dat we er samen in geslaagd waren een persoonlijke, intieme film te maken over idealen die botsen met politiek, over wat macht met mensen doet, over liefde die onder druk komt te staan en over wat er gebeurt met idealen als je midden op het podium van de wereldpolitiek terecht komt.